مست خواهم کرد

    بزودی مست خواهم کرد

          با پاهای برهنه

از دشت وسیعی خواهم گذشت

           مست و خرامان

                با یاد تو

      به یاد تمام لحظاتی که

        در اغوش تو بوده ام

    در اغوش دشت خواهم دوید

به تمام کسانیکه دوستشان داشته ام     

             فکر خواهم کرد

      و قدم بر میدارم نرم و اهسته

      به تمام لحظات زیبای زندگی

          به تو خواهم اندیشید

          تمام لحظات قشنگ را

         به عریانی لحظه هایمان

      مست و خرامان خواهم رفت

        بزودی مست خواهم کرد

وقتی که میرفتی .......

وقتی که میرفتی

چشمانم را  بستم

تا جا ی پای تو را 

بر ساحل تنهایی خویش نبینم

وقتی که میرفتی     

چیزی درونم شکست

پنجره ها را رو به اینده بستم

با دلی شکسته و پر از عشق تو  

روبروی اینه نشستم

چشمهایم نگاه تو را داشت

و لب هایم بوسه های ترا

بلور اشکم  بغض ناگفته ها بود

                    در هنگام وداع

و لبخند پیروز تو  نقش بست

بر اینه خاطرم 

              وقتی که میرفتی

مرغ تنهایی

 

 این مرغ تنهایی مرا میماند

که چنان نقش زده بر دل تو

                       هنرمندانه

               گوش کن

       که چه میخواند مرا

                  به هزاران شاخه اویخته

                           انگار لانه دارد

                   در جنگل سبز

                                چشمان من و تو  

   

ای کاش علف بودم

 

کاش من علف بودم

من اگر علف بودم سبز میشدم

انقدر که بوسه میزدم بر ساق های گل سرخ 

تا لبانم سرخ فام گردد از خون گل سرخ

 انقدر سبز که با وزش نسیمی برقص ایم

و خون در رگهایم کشیده شود تا ساقه

نازک قلبم من اگر علف بودم انقدر خم میشدم

تا شاهزاده رویاهایم خرامان  پا بر قلبم عبور کند

                 از سر تا سر دشت وجودم   

                            من اگر علف بودم

با بوسه ای بر نسیم لبخندش را برای خودم  

                                 ابدی میکردم 

              و اگر علف بودم هرز میشدم

تا مستی شبانه ام به گوش صبح برسد

انقدر سر سبز تا تمام دشت پر شود

                     ازعطرگیسوان افشانم

                                   انقدر سبز   

تا نگاه تو را به یادم اورد که همچون زمرد میدرخشد

اگر من علف بودم تا پشت در خانه  تو سبز میشدم

تا قدومت با نسیم پاییزی غبار نگیرد 

          و من اگر علف بودم  سبز بودم

با سبزی خود دشت را به وجد میاوردم

تا چکاوک ها در پناهم اواز بخوانند

من اگر علف بودم سبز بودم  سبز

تا ماه در شبهای مهتاب در میانم پنهان گردد

دختر خورشید با گیسوان بافته طلایی  اش  

                       تا شب به دنبالش بگردد.

                               من اگر سبز بودم

وهم

تابوت خیالم پر از وهم نگار تو بود

 و در تاریکی شب

 چشم دلم در کوره راهی به کمین نگاهت

انقدر سوخته ام که اسایش فکرم

دیدار تو هست و بس  .

قادر به زیستن نیستم مگر در کنار تو 

و خواستن از درگاهش که تو را بر من بنماید.

ای هستی من توان بی تو بودن 

شب هایم را بی ستاره

و روزگارم را بی خورشید می نماید   

زندگیم بی تو بس سرد و غمین میگذرد .

افتاب درخشان روی تو را چگونه ببینم ؟