نیلـــــوفرصحـــــــــــــــــرا
نیلـــــوفرصحـــــــــــــــــرا

نیلـــــوفرصحـــــــــــــــــرا


   

 تو به که میمانی

 تو که احساس لطیف ماندن

  در گلدان هستیم میکاری

   تو که با بودنت در زیر باران

 همه گلهای خدا را

 در بغل میگیری

 تو به که میمانی

 همچو خورشید

 می پاشی روشنی و گرمارا

 هر سپیده بر سر دشت

 تو چه پرشور هر شب

 پشت پنجره ام میمانی

 تو به که میمانی؟

 در سکوت بین دو کلام

 من در این فصل شکوفایی گل

 گل هستی را در بستر خود سبز می بینم

 عطر ان پراکنده در دشت وجود

 و من در سرازیری این بهمن ماتم  سرد

 از هراس سقوط  در دامن تنهایی

                                   به خود میلرزم


                                     ( نیلوفر )


 ای رهگذر نداری دیگر تو از حالم خبر

 تنها نشستی  هر کجا اندر میان قضا و این  قدر

 

 چوب حراج میزنی بر دل و باور میکنی

 در هر زمان دیدی که خوشحالم پرده محبت میدری

 

 بدترین روز محالم را خبر داری گمان

 مشکل تنهایی را در عشق مکرر کردی بیان

 

 بهر هر دل ارام جانی خفته است 

 قلب من از جفای این انسان ها مرده است

 

 حالتی بدتر شده از سیلاب اندر غضب

 اشک نه .. خون میریزد از دست این نوع بشر


                                                                     nilofar