وهم

تابوت خیالم پر از وهم نگار تو بود

 و در تاریکی شب

 چشم دلم در کوره راهی به کمین نگاهت

انقدر سوخته ام که اسایش فکرم

دیدار تو هست و بس  .

قادر به زیستن نیستم مگر در کنار تو 

و خواستن از درگاهش که تو را بر من بنماید.

ای هستی من توان بی تو بودن 

شب هایم را بی ستاره

و روزگارم را بی خورشید می نماید   

زندگیم بی تو بس سرد و غمین میگذرد .

افتاب درخشان روی تو را چگونه ببینم ؟