پیراهنی از اقاقیای بنفش

  پیچیده بر پیکرم

  پاورچین..

        پاورچین .... 

   به بستر حریر تن تو

                    می خزم

   لب هایت

          از سیب گلویم

                        می چینند شکوفه های

                                                        بوسه را 

  و تا

    سر انگشتان

                       بهار 

                               می برند

                                       عطر اقاقیا را

                                                                          نیلوفر شهریور ۹۰

صدای فریاد اسمان میاید

چشمان ابی اسمان گریان شده

خشمگین میطوفد بر زمین

نی نی چشمانش برق میزند در حدقه 

        و از شرار نگاهش

بر گوشه ای  ارام

          مینشاند دل را

باران میبارد گوش کن   

چه مرا میخواند

 تا گام بردارم بر پیاده روهای

خالی از هر کس

تو تنهایی منی

یا من تنهایی توام ؟

انگار یه دکمه به پیرهنت بودم

که با دوتا نخ نازک

اویزون بودم به پیرهنت

هر ان ممکن بود

بی افتم پایین و گم بشم

زیر تخت بی افتم

 یا تو کوچه ها

               گم بشم

گم شدم ...تو خودم

تو کوچه های دلم

اما..

تو کجایی

     پیرهنت کو؟

تا ببینی دکمه اش نیست !!

اینجا خورشید بی دریخ می تابد

به دشت

و از ساقه های نازک گندم بالا می رود

هم چون  خون در رگ ها نیرو ی  زندگانی میدهد

به خوشه های طلایی گندم 

ابرها قطرات درشت عرق از جبین می چکانند 

بر تشت زرین زمین

و بارور می کنند حیات را در زمین خشک

با تو هم چون خوشه های گندم بارور عشق و غرورم 

و سبزی ان پهن میشود بر دشت زندگانیمان .

                                       نیلوفر 29 تیرماه 90).

بگذار تا سپیده نگاهت کنم

با حلقه طلایی زلفت
انگشتری به انگشتم بپیچم
تا همیشه اسیرت باشم....

چشمانت را باز کن
بگذار ببینم رنگ چشمانت را در سیاهی شب
بگذار رنگ چشمانت
مرا به مرغزار سرسبز صبح ببرد

گیسوان سیاه شب را شانه میزنم
                                        و میبافم
دو قطره شبنم میزنم تا فردا باز نشوند
از روشنای خورشید

                                             نیلوفر