اینجا خورشید بی دریخ می تابد

به دشت

و از ساقه های نازک گندم بالا می رود

هم چون  خون در رگ ها نیرو ی  زندگانی میدهد

به خوشه های طلایی گندم 

ابرها قطرات درشت عرق از جبین می چکانند 

بر تشت زرین زمین

و بارور می کنند حیات را در زمین خشک

با تو هم چون خوشه های گندم بارور عشق و غرورم 

و سبزی ان پهن میشود بر دشت زندگانیمان .

                                       نیلوفر 29 تیرماه 90).