تو به که میمانی

 تو که احساس لطیف ماندن

  در گلدان هستیم میکاری

   تو که با بودنت در زیر باران

 همه گلهای خدا را

 در بغل میگیری

 تو به که میمانی

 همچو خورشید

 می پاشی روشنی و گرمارا

 هر سپیده بر سر دشت

 تو چه پرشور هر شب

 پشت پنجره ام میمانی

 تو به که میمانی؟

 در سکوت بین دو کلام

 من در این فصل شکوفایی گل

 گل هستی را در بستر خود سبز می بینم

 عطر ان پراکنده در دشت وجود

 و من در سرازیری این بهمن ماتم  سرد

 از هراس سقوط  در دامن تنهایی

                                   به خود میلرزم

                                     ( نیلوفر )