باران می بارد و دلم از هوای تو پراز ملال

 تنها نشسته ام و از پشت این دیوارها

 صدای باران را بگوش می گیرم

 و اشک هایم صورتم را گلوله باران می کنند

 احساس م رقیق تر از این سیلاب  است که درجوی روان شده

 تا دلخوشی چند لحظه باید تامل کرد

 پیشانیم از سرمای شیشه یخ می کند و گونه ام داغ

 زن همسایه می انگارد

 من از عشق تو فلج شده ام