یاد تو

سکه خورشید در قلک روز افتاد

جنگل هنوز خواب الود است

 چشمان سبزش با غمزه خورشید پلک  میگشاید

در  جاده فرعی گلهای رنگین

 زیر پای درختان به شادمانی روز به یکدیگر سلام میگویند  

زنبورها با بالهای زرین خویش گلها را میکاوند

 و انگار طعم خوش لحظه ها را در مسیر باد میجویند

ومن همچو پروانه دیوانه وار خاطرات تو را

دنبال میکنم

رطوبت کشدار جنگل بر تنم مینشیند

از ساق های برهنه ام بالا میرود و بر وجودم رخنه میکند

تن تب زده ام   خنک می شود

و می اندیشم که تو کدامین رازی

همچو جنگل عمیقی

همچو زمان صبوری 

همچو شب ناشناس و مرموزی

در من میپیچی همچو باد

و میلرزانی تنم را با نگاه اندوهگینت

  طوفان ی در دلم به پا میکنی  

چقدر  راه دشوار است و من

در نهایت به گرد خویش میگردم