چشم هایم را می بندم

  تکیه میزنم بر دیوار و خیالت راه پیدا میکند

  همچون چتری از اقاقیای بنفش

  خیال انگیز و رویایی

  و می برد مرا

  با پاهای برهنه  تا کودکیم

  و مشامم پر می شود از عشق

  از کودکیم تا همین امروز که

  تو همچون ستاره ای درخشیدی

  بر اسمان زندگیم و ماه شدی

  بر مهتابی جوانیم

                                                  ن . ز

دست های تو مرا به خدا می رساند 

و 

دست های من 

             مرا به تو 

پله بله پر می شوم از خودم

                            از تنم 

ساغری میشوم به دستت 

              نگاهت را بر تنم بریز

               و بنوش

                                               نیلوفر

 معبودم

 وقتی خود را در وجود تو حل شده میبینم

  خود را می بازم

  احساس سنگینی و نفوذ  عشقت بر قلبم چیره می گردد

 وقتی در اغوش توام اشک هایم بی محابا فرو میچکند

 نمیدانم از خوشحالی و سرمستی

  یا از فکر  دوری و فراق

                        دوباره است

                                         نیلوفر   

دریا دریا مهربانیت را

میخواهم

نه برای دستهایم

نه برای موهایم

نه برای تنم

برای درختها

             تا بهار بیاید.

  بهار باز آمده

  عطر بنفشه در دشت پیچیده

  و دستانش را دور گردنم انداخته

   بیا

      بیا از نو بسازیم سالهای از دست رفته را

  زمین مال من

  اسمان مال تو

  ستاره هارا برایت میچینم

  تو برایم رودخانه را نقاشی کن

   ماهی دلم را در ان  شناور میکنم

  تو ماه من شو

  ابریشم نقره ای مهتاب را بتاب

  من کلاف سبز زمین را نخ به نخ  سبز میبافم

  تو خورشید شو

  گرم کن و ببخش نیکی و عشق را

  و من زمینت را پراز گل و گیاه  می کشم

  تو هرگز غروب نکن

  من زیر سایه درختان در انتظارت

  تا همیشه می نشینم 

                                         نیلوفر زاهدی فروردین 91