تو به که میمانی

 تو که احساس لطیف ماندن

  در گلدان هستیم میکاری

   تو که با بودنت در زیر باران

 همه گلهای خدا را

 در بغل میگیری

 تو به که میمانی

 همچو خورشید

 می پاشی روشنی و گرمارا

 هر سپیده بر سر دشت

 تو چه پرشور هر شب

 پشت پنجره ام میمانی

 تو به که میمانی؟

 در سکوت بین دو کلام

 من در این فصل شکوفایی گل

 گل هستی را در بستر خود سبز می بینم

 عطر ان پراکنده در دشت وجود

 و من در سرازیری این بهمن ماتم  سرد

 از هراس سقوط  در دامن تنهایی

                                   به خود میلرزم

                                     ( نیلوفر )

 ای رهگذر نداری دیگر تو از حالم خبر

 تنها نشستی  هر کجا اندر میان قضا و این  قدر

 چوب حراج میزنی بر دل و باور میکنی

 در هر زمان دیدی که خوشحالم پرده محبت میدری

 بدترین روز محالم را خبر داری گمان

 مشکل تنهایی را در عشق مکرر کردی بیان

 بهر هر دل ارام جانی خفته است 

 قلب من از جفای این انسان ها مرده است

 حالتی بدتر شده از سیلاب اندر غضب

 اشک نه .. خون میریزد از دست این نوع بشر

                                                                     nilofar

تو دستهایم را بگیر

و عبور بده از خویشتن خویش..

مرا به ستاره ها ببر و به ماه دعوت کن..

من از اقاقیای بنفش تاج گلی میسازم

تو میشوی مرد رویاهای من

تا به گردنت بیاویزم

دستهای پر از محبت خویش را ...

تو باورم داشته باش
تو بخوان مرا
که هر روز همچون نسیمی
عبور کنم از وجودت
همچون خورشید
تو باورم کن و بیا
دستانت را پناهم کن

   نپرس

   که حال باز گفتنم نیست

   که اشکم جاریست

   و بغض تا حنجره ام را دریده

  همین لحظات تلخ است که میسازند

   اوقانم را

 ‎  و بسیار تلخ

  که پرسیدنی نیست دوست من

  خیلی دوری از من

‎  خیلی وقته

  که دلت با من نیست

  دستهایت دیگر در دستانم قفل نمیشود

  بازویم در بازوی تو نیست