خواب که بودی امدم

از راه روهای هزار لای تاریخ  

به در امدم  

پلکهای بسته و پر خوابت را بوسیدم

و

قدم های خیس باران خورد ه ام را

ارام بر استان زمین

نرم و اهسته

بی صدا عبور دادم

حجم تن تهی از بودن خویش  را

وقتی خواب بودی

درمیان نیم لای در رها کردم

باد وحشی زمستان

خودسرانه به حریم من و تو

هجوم بیرحمانه ای داشت

اجاق سرد شد

دستان تو سرد شد

گونه های سرخ تو

زرد شدند

و من , ارام ارام از

درب همیشه باز گورستان

بیرون رفتم

دلی را که پر عشق بود و

 خاکستر هجران

بر طاقچه امیدش نشسته بود

هم چون طفلی یتیم         

              همان جا رها کردم

          نیلوفر - دیماه 91 به مناست تولد پدرم مردی فرا زمینی روحش شاد